Choroba Haglunda-Severa

Choroba Haglunda Severa należy do jałowych martwic kości, które są zespołami chorobowymi polegającymi na martwicy kości powstającymi bez udziału zakażenia (bez obecności drobnoustrojów chorobotwórczych). Uważa się, że jałowe obumieranie kości może być spowodowane miejscowymi zaburzeniami jej ukrwienia.

Choroba występuje najczęściej między 9 a 13 rokiem życia. Do objawów należą bóle okolicy pięty nasilające się po długotrwałym chodzeniu lub bieganiu. Zazwyczaj obecna jest tkliwość palpacyjna oraz obrzęk w okolicy guza piętowego. Po znacznym przeciążeniu tej okolicy ból może być tak silny, że zmusza do stawiania stopy na przodostopiu z pominięciem pięty.

Właściwe rozpoznanie ustala się na postawie analizy zdjęć RTG, na którym widoczne są zmiany zależne od etapu choroby:

• 1. Cechy lekkiego odwapnienia kości,
• 2. Obumarcie tkanki kostnej, sklerotyzacja (zagęszczenie utkania kostnego),
• 3. Fragmentacja kości i jej ewentualne zapadanie się prowadzące do zniekształceń kości piętowej,
• 4. Stadium reosyfikacji (gojenia) – widoczna jest nowo powstała tkanka kostna, w tym stadium może dojść do utrwalenia niekorzystnych zmian w kształcie kości.

Leczenie jałowej martwicy kości polega na ochronie obumarłej kości przed czynnikami, które mogłyby prowadzić do jej trwałej deformacji. Zaleca się ograniczenie chodzenia i odciążenie guza piętowego poprzez zastosowanie specjalnych wkładek ortopedycznych. Leczenie jest zazwyczaj długotrwałe i może trwać nawet do kilku miesięcy.

[powrót do bazy wiedzy]