Staw Lisfranca (staw stępowo-śródstopny) łączy trzy kości klinowate i kość sześcienną z pięcioma kośćmi śródstopia.
Do urazów na tym poziomie dochodzi najczęściej w wyniku :
Wyróżnia się bardzo wiele typów uszkodzeń stawu Lisfranca ze względu na liczbę zwichniętych kości śródstopia oraz kierunek ich przemieszczenia. Bardzo często dochodzi do złamania drugiej kości śródstopia, co jest związane z jej anatomicznym położeniem pomiędzy kością klinowatą przyśrodkową a boczną. Druga kość śródstopia posiada zmniejszoną ruchomością w obrębie szkieletu stopy, dlatego siły działające na tę kość z reguły powodują wyłamanie jej nasady bliższej przylegającej do kości klinowatych.
Objawy skręcenia stawu Lisfranca są bardzo zróżnicowane i zależą od rozległości urazu. Obserwuje się ból, obrzęk i niemożność obciążenia stopy. W poważniejszych uszkodzeniach widoczne jest zniekształcenie obrysu stopy i przerwanie ciągłości skóry.
Diagnostyka urazów na poziomie stawu Lisfranca jest bardzo trudna. Wymagana jest niezwykle precyzyjna ocena układu struktur kostnych stopy na zdjęciu RTG wykonanego pod obciążeniem lub w określonym końcowym zakresie ruchu w stawach stopy. Czasem konieczne jest również wykonanie tomografii komputerowej.
Leczenie polega najczęściej na operacyjnej stabilizacji stawu Lisfranca, by jak najdokładniej odtworzyć warunki anatomiczne tej okolicy. Leczenie zachowawcze w postaci unieruchomienia stosuje się tylko w ograniczonych uszkodzeniach, aczkolwiek istnieje duże ryzyko odległych powikłań w postaci przeciążeń stawów, szybszych zmian zwyrodnieniowych i przewlekłego bólu towarzyszącego obciążeniu stopy.
Istotne znaczenie w procesie leczenia ma rehabilitacja, której celem jest uzyskanie w pełni stabilnej i funkcjonalnej stopy.