Choroba Kohlera należy do jałowych martwic kości, które są zespołami chorobowymi polegającymi na martwicy kości powstającymi bez udziału zakażenia (bez obecności drobnoustrojów chorobotwórczych). Uważa się, że jałowe obumieranie kości może być spowodowane miejscowymi zaburzeniami jej ukrwienia.
Choroba Kohlera dotyczy martwicy kości łódkowatej. Występuje najczęściej u chłopców pomiędzy 3 a 12 rokiem życia.
Do objawów należy ból po grzbietowo-przyśrodkowej stronie stopy nasilający się w trakcie chodu oraz lekki obrzęk i tkliwość palpacyjna tej okolicy.
Rozpoznanie ustala się na podstawie zdjęcia RTG, na którym widoczne są cechy martwicy kości zależne od aktualnego etapu choroby:
1. Cechy lekkiego odwapnienia kości,
2. Obumarcie tkanki kostnej, sklerotyzacja (zagęszczenie utkania kostnego),
3. Fragmentacja kości i jej ewentualne zapadanie się prowadzące do zniekształceń kości łódkowatej,
4. Stadium reosyfikacji (gojenia) – widoczna jest nowo powstała tkanka kostna, w tym stadium może dojść do utrwalenia niekorzystnych zmian w kształcie kości.
Leczenie będzie miało za zadanie chronić obumarłą kość łódkowatą przed czynnikami mechanicznymi, które mogłyby prowadzić do jej trwałej deformacji, a w rezultacie do zaburzeń biomechaniki stopy, zwłaszcza w obrębie stawu skokowo-łódkowego.
Zaleca się stosowanie wkładek ortopedycznych podpierających sklepienie podłużne stopy , a w cięższych przypadkach odciążenie połączone z noszeniem ortezy unieruchamiającej stawy stopy do czasu wygojenia się kości.